Naukowiec z WSE UKSW w komisji eksperckiej

Dr hab. Jarosław Drozd, prof. ucz. został wybrany przez władze Ukraińskiej Akademii Nauk (UAN) w skład Komisji Eksperckiej d/s oceny dorobku naukowego Lwowskiej Narodowej Biblioteki Ukrainy imienia W. Stefanyka (dawne Ossolineum we Lwowie). 

Lwowska Biblioteka jest jedną z największych struktur UAN z niezwykle ważnym dla polskiej kultury i historii zasobem dokumentów, książek oraz dzieł sztuki.

W roku obchodów 25-lecia Instytutu Nauk o Polityce i Administracji wybór prof. Jarosława Drozda stanowi to szczególne potwierdzenie aktywności międzynarodowej naszych pracowników.

Zakład Narodowy im. Ossolińskich założył w 1817 roku Józef Maksymilian hrabia Ossoliński. Jako pierwsza powstała biblioteka, w planach było wydawnictwo. Na siedzibę Zakładu Ossoliński wybrał Lwów, gdzie nabył budynki kościoła i klasztoru Karmelitanek Trzewiczkowych. W roku 1823 podpisał porozumienie z księciem Henrykiem Lubomirskim – zdecydowano o stworzeniu w strukturach Zakładu Muzeum Lubomirskich. Kolekcję Ossolińskiego przewieziono do Lwowa rok po jego śmierci – w roku 1827. Kolekcję Lubomirskiego przewieziono z Przeworska do Lwowa w roku 1869. W rok później, Muzeum Książąt Lubomirskich otworzyło się dla publiczności. Obie kolekcje – Ossolińskiego i Lubomirskiego – były różnorodne, składały się ze zbiorów bibliotecznych, grafik, rysunków, malarstwa, rzeźby, rzemiosła artystycznego, medali i monet i kolekcji broni. W kolejnych latach dzięki darom, zakupom i depozytom zbiory Ossolinem nieustannie się powiększały. W dwudziestoleciu międzywojennym do Ossolineum trafiał z mocy prawa numer każdego czasopisma, co czyniło ossoliński zbiór czasopism jednym z najbardziej kompletnych w kraju. Podczas wojny wielu ludzi powierzało Ossolineum swoje zbiory w nadziei, że przetrwają tu one wojenną zawieruchę. Z początkiem roku 1944, Niemcy zdecydowali o ewakuacji ze Lwowa części zbiorów ossolińskich. Odnaleziono je później porzucone w okolicach Złotoryi. Po wojnie Lwów znalazł się w Związku Sowieckim. W 1946 roku nowe, komunistyczne władze zdecydowały o przeniesieniu Ossolineum do Wrocławia, gdzie w latach 1946 -1947 (jako „dar narodu ukraińskiego dla narodu polskiego”) trafiło około 30% lwowskich zbiorów: 217 450 woluminów, w tym 7 068 rękopisów i 41 505 woluminów starych druków. Zbiory odnalezione w okolicach Złotoryi trafiły do Wrocławia w roku 1947. Szacuje się, że około 70% przedwojennych zbiorów ossolińskich pozostało we Lwowie.

Po wojnie do Wrocławia trafiły głównie obiekty biblioteczne. Kolekcje sztuki i pamiątek historycznych Muzeum Książąt Lubomirskich pozostały we Lwowie. Większość przedwojennych zbiorów ossolińskich znajduje się we Lwowie w kilku bibliotekach i muzeach:

• w Ukraińskiej Narodowej Bibliotece Naukowej im. Wasyla Stefanyka we Lwowie,
• we Lwowskiej Narodowej Galerii Sztuki im. Borysa Woźnickiego,
• we Lwowskim Muzeum Historycznym,
• w Muzeum Etnografii i Rzemiosła Artystycznego Instytutu Etnologii Narodowej Ukraińskiej Akademii Nauk,
• we Lwowskim Muzeum Historii Religii.

Od początku XXI wieku Zakład Narodowy im. Ossolińskich dąży do nawiązania współpracy z wymienionymi wyżej instytucjami, by pomagać chronić i upowszechniać przedwojenne zbiory ossolińskie, a także promować polską kulturę. Prowadzone są wspólne prace konserwatorskie, digitalizacja, organizowane są spotkania, wystawy, wydawane są opracowania naukowe i albumy, realizowane są wspólne projekty. Prowadzone są badania, które mają na celu precyzyjne opracowanie tego, co wchodziło w skład przedwojennych zbiorów ossolińskich.