Zmarł prof. Mieczysław Gogacz

Prof. dr hab. Mieczysław Gogacz urodził się 17 listopada 1926 r. w Nadrożu koło Rypina. Do szkoły powszechnej chodził w Oborach, mieszkając nieopodal klasztoru karmelitów i miejscowego sanktuarium maryjnego, co oddziałało na jego duchowość i formację intelektualną. Naukę przerwała mu wojna i okupacja niemiecka, która na Ziemi Dobrzyńskiej, czyli tzw. terenach wcielonych do Rzeszy, miała szczególnie brutalny charakter. Po zakończeniu II wojny światowej kontynuował naukę w gimnazjum w Rypinie, a następnie w liceum biskupim w Płocku, gdzie w 1949 r., jako ekstern, uzyskał maturę. Studia filozoficzne podjął w tym samym roku na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

W 1952 r. uzyskał magisterium na podstawie pracy „Definicja ruchu u Arystotelesa”, napisanej pod kierunkiem Stanisława Adamczyka. Dwa lata później został doktorem filozofii na podstawie rozprawy „Filozofia bytu w „Beniamin maior” Ryszarda ze Świętego Wiktora” (promotorem był prof. Stefan Swieżawski). Po doktoracie podjął zajęcia dydaktyczne na KUL. W latach 1956–1957 skorzystał z jednorocznego stypendium rządu francuskiego umożliwiającego studiowanie na Sorbonie i prowadzenie badań w Biblioteque Nationale w Paryżu. Z Francji wyjechał do Kanady, gdzie w Pontifical Institute of Mediaeval Studies w Toronto kontynuował studia specjalistyczne u Étienne’a Gilsona.

W 1960 r. Wydział Filozoficzny KUL przeprowadził kolokwium habilitacyjne M. Gogacza na podstawie rozpraw wydanych pod wspólnym tytułem „Problem istnienia Boga u Anzelma z Canterbury i problem prawdy u Henryka z Gandawy”. 13 kwietnia 1962 r. Rada Wydziału Filozofii KUL podjęła uchwałę o nadaniu mu stopnia naukowego docenta. W 1966 r. przeniósł się na Wydział Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W ATK uzyskał tytuły naukowe: w 1973 – profesora nadzwyczajnego, a w 1982 – profesora zwyczajnego. Kierował Katedrą Historii Filozofii, badając filozofię średniowieczną, szczególnie zaś spuściznę Tomasza z Akwinu. Wykładał historię filozofii, tomizm, antropologię filozoficzną. W latach 90. XX w. prowadził zajęcia, głównie z filozofii realistycznej i etyki na Uniwersytecie Warszawskim, w Akademii Medycznej w Warszawie i w Wojskowej Akademii Technicznej.