W drodze do niebiańskiej uczelni

– Jesteśmy wspólnotą, w której zawsze razem będziemy, póki w ziemskiej rzeczywistości będzie istniała nasza Uczelnia. A jeśli nie, to w domu Ojca będziemy tworzyć niebiańską uczelnię. I niech się tak stanie – mówił ks. prof. dr hab. Henryk Skorowski kończąc homilię podczas Mszy św. odprawionej w kościele Niepokalanego Poczęcia NMP w intencji zbawienia zmarłych pracowników, studentów, doktorantów, absolwentów, przyjaciół i dobroczyńców UKSW.

– Znicze znikną, kwiaty zwiędną. Życzę sobie i Wam, aby w naszych sercach nieustannie pozostawała modlitwa za zmarłych – mówił polecając Bożemu Miłosierdziu tych, którzy odeszli ks. dr hab. Marek Stokłosa, prof. ucz., prorektor UKSW, który przewodniczył Mszy św. – W dzisiejszej Ewangelii usłyszeliśmy, że Jezus jest drogą, prawdą i życiem. Nie możemy dostąpić chwały nieba, jeżeli nie zaufamy i nie zawierzymy Chrystusowi – powiedział.

Następnie prorektor UKSW ks. dr hab. Marek Stokłosa, prof. ucz., wymienił po kolei każdego ze zmarłych w minionym roku: pracowników naukowych naszej Uczelni – z wydziałów Nauk Pedagogicznych, Filozofii Chrześcijańskiej, Matematyczno-Przyrodniczego, Prawa Kanonicznego, Teologicznego, Nauk Historycznych, Prawa i Administracji, Biologii i Nauk o Środowisku, a także studentów i pracowników administracji. Przyniesione przed ołtarz zapalone znicze symbolizowały każdą z osób: prof. Barbarę Baraniak, Krystiana Gadomskiego, prof. Mieczysława Gogacza, prof. Jerzego Herbicha, prof. Witolda Jemielitego, Annę Kabulską, ks. prof. Stanisława Kałdona, prof. Stefana Kozłowskiego, ks. prof. Józefa Krasińskiego, prof. Jadwige Kuczyńską-Kwapisz, dr Michała Małka, Ryszarda Ogrodnika, Tadeusza Olszewskiego, Jarosława Rozbickiego, prof. Zbigniewa Rudnickiego, prof. Annę Siniarską-Wolańską i Dariusza Walczaka.

Dotknięcie prawdy

Do pięknej tradycji spotkania wspólnoty uczelnianej podczas Mszy św. w dniu 3 listopada z tymi, którzy „tworzyli naszą uczelnię”, a „którzy już od nas odeszli” nawiązał podczas homilii ks. prof. dr hab. Henryk Skorowski. Spotkania z tymi, którzy „triumfują w prawdzie”, ale także z tymi, którzy „mają do załatwienia parę spraw, by tej prawdy do końca dotknąć”. Nazwał społeczność Uniwersytetu „kościołem ciągle wędrującym”,  który podjął „wędrówkę do Domu Ojca”, wspólnotą ludzi, których łączy „intelektualna przygoda”, którzy żyją „w przepięknej przygodzie poszukiwania prawdy”. Mówił o właściwej Uczelni kulturze intelektualnej. Intelektualnej, bo „dotyka prawdy”, kulturze etycznej, bo „dotyka prawdy o dobru” i kulturze religijnej, bo „dotyka prawdy o Bogu”.

Mówiąc o „nowej kulturze życia”, ks. prof. dr hab. Skorowski, przywołał paradoks „pustego grobu naszego Boga” jako „jedynego grobu, który mówi o życiu”. Podkreślił, że „nieubłagana” prawda o przemijaniu nie jest „prawdą o ludzkim życiu”.

– Człowiek żyje tak, jakby chciał zaprzeczyć prawu umierania – mówił. – Ta nowa ewangelia życia mówi, że ziemskie tu i teraz nie jest przemijaniem, ale wielkim tworzeniem. Człowiek coś po sobie zostawia. Non omnis moriar.

Bóg stworzył twórcę

Ks. prof. Skorowski nazwał życie człowieka „wielką twórczością”. Zacytował też słowa wielkiego poety ks. prof. Janusza Pasierba, który pisał, że akt stwórczy dowodzi, że „Bóg nie tylko stworzył człowieka, ale stworzył go jako twórcę”.

Przypomniał, że jako „wspólnota uniwersytetu wędrującego w prawdzie”, jesteśmy zobowiązani, by wspomóc „uniwersytet oczekujący” czyli tych, którzy „stanowią cząstkę uniwersytetu, który odszedł, ale potrzebuje wsparcia”.

– Jesteśmy im wdzięczni za ich wielką twórczość naukową, ale i administracyjną, i gospodarczą. Tym którzy tworzyli nasze środowisko uczelniane – dodał. – Chcemy im pomóc swoją modlitwą, by jak najszybciej zakończyli te sprawy, które mają do uregulowania, by mogli stać się w pełni uczestnikami tej prawdy, którą jest Bóg.

Trawestując słowa cytowanego dwukrotnie szwedzkiego polityka i laureata pokojowej nagrody Nobla Daga Hammarskjolda ks. prof. Henryk Skorowski pochylił się nad sensem ludzkiej egzystencji:

– My naszą obecnością chcemy dziś powiedzieć: gdy myślę o tych, którzy byli przede mną czuję się jak na przyjęciu w obecności gości honorowych. Gdy myślę o tych, którzy przyjdą po mnie albo przeżyją mnie, czuję się jakbym brał udział w przygotowaniach do uczty, w której wiecznie będę już uczestniczyć.

W liturgii wzięli przedstawiciele władz, pracownicy i studenci Uczelni. W poprzedzający uroczystą Mszę św. Dzień Zaduszny, delegacja z ks. prof. Markiem Stokłosą, prorektorem UKSW i dyrektorem Kancelarii Rektora dr Igorem Kilanowskim, złożyła kwiaty i zapaliła znicze na cmentarzu w Pyrach, gdzie spoczywa ks. prof. dr hab. Ryszard Rumianek, były rektor UKSW, a na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach pod pomnikiem poświęconym pamięci 96 ofiar katastrofy smoleńskiej.