O społecznej działalności na rzecz więźniów i ich rodzin

Przedstawiciele wielu ośrodków naukowych oraz instytucji resocjalizacyjnych dyskutowali na UKSW o pomocy dla osób opuszczających jednostki penitencjarne.

Piata, jubileuszowa Międzynarodowa Konferencja Naukowa „Społeczna działalność na rzecz więźniów i ich rodzin” odbyła się 20 lutego na kampusie Wóycickiego.

Wydarzenie zorganizowane przez wiele instytucji, w tym Wydział Nauk Pedagogicznych i Wydział Studiów nad Rodziną UKSW zostało objęte zostało honorowym patronatem ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry.

– Głównym celem konferencji było zaprezentowanie wyników badań, najnowszego stanu wiedzy, dobrych praktyk, dzięki czemu wydarzenie pozwoliło na dyskurs pomiędzy naukowcami i praktykami z różnych obszarów i zawodów pomocowych – wyjaśnia Michał Stańczuk, jeden z organizatorów konferencji.

Problematyka wsparcia osób opuszczających jednostki penitencjarne, oraz ich rodzin jest od lat stałym przedmiotem zainteresowań badaczy zajmujących się resocjalizacją i wielu służb społecznych zaangażowanych w pomoc tym osobom. Wśród uczestników konferencji znaleźli się  m.in. kryminolodzy, pedagodzy i psycholodzy resocjalizacyjni, socjolodzy, kuratorzy, pracownicy socjalni oraz przedstawiciele wymiaru sprawiedliwości.

Uroczystego otwarcia konferencji dokonała dr hab. Anna Fidelus, prof. ucz., prorektor ds. studenckich i kształcenia UKSW, która także moderowała dyskusję. Obrady w sesji plenarnej rozpoczęło wystąpienie prof. dr. hab. Kazimierza Pospiszyla, pt. „Sadyzm – problemy dotyczące istoty i dynamiki zjawiska”.

Dalsze rozważania toczyły się w trzech sekcjach  i dotyczyły szeroko rozumianej profilaktyki,  resocjalizacji, oddziaływań psychokorekcyjnych i pomocowych realizowanych w wymiarze instytucjonalnym i pozainstytucjonalnym, zagadnień z zakresu readaptacji społecznej, zaprezentowanych w ujęciu interdyscyplinarnym.

– Mamy nadzieję, że konferencja zainicjowała dyskusję dotyczącą nowych ujęć szeroko rozumianej profilaktyki społecznej oraz teorii i praktyki resocjalizacyjnej, a także readaptacji. Stała się także podstawą do wskazania nowych kierunków badawczych i metodycznych, które znajdą zastosowanie w praktyce społecznej działalności na rzecz więźniów i ich rodzin – podsumowuje Michał Stańczuk.